فرهنگ عامه؛ ثروت ملی
در آغاز این نشست، دکتر مرتضی نورایی، با اشاره به اینکه تاکنون، کمتر به مبحث تاریخ شفاهی در فرهنگ پرداخته شده، اظهار داشت: «افرادی همچون مردم‌شناسان، دراین‌باره تحقیق کرده‌اند و بیشترِ مورخان و محققان تاریخ شفاهی نیز با حمایت اداره‌ها و ارگان‌های خاص، به مقوله فرهنگ عامه پرداخته‌اند. ولی فعلاً به نظر می‌رسد که برای فرهنگ عامه، متولی با توانایی حمایت و برنامه‌ریزی اهداف مرتبط با فرهنگ عامه در کشور نداریم. فرهنگ عامه، موجباتِ همبستگی، همراهی و احساس مشترک را فراهم می‌کند. حس مشترک، همان فرهنگ عامه است. گاهی ممکن است، همه حولِ یک آیین و مراسم جمع شوند و احساسات و همدلیِ خودشان را نشان دهند. این حس را پیوسته در سطحِ ملی نیاز داریم. بی‌شک حبُ‌الوطن، تاثیر عمیقی بر احساسات و فرهنگ عامه دارد. فرهنگ عامه را باید در سطح ملی نگاه کرد نه قومی. آن‌چه که در ظهور شاهنامه یا ادبیات حافظ و سعدی تولید شده، همان فرهنگ عامه است. فرهنگ عامه، یک ثروت ملی است. متولیان فرهنگ عامه، دانشمندانِ کشورند و با طراحی برنامه‌های بیست ساله و طولانی‌مدت، باید فرهنگ عامه را پیوسته تولید، بازیابی و غنی‌سازی کرده و اسبابِ همبستگی بیشتر و همدلی را فراهم کنند.
آمریکا در سال 1935، در دوران کسادی عظیم که منجر به جنگ جهانی دوم شد، «طرح نویسندگان فدرال»(Federal Writer's Project) را تصویب کرد. 7 هزار نفر از محققان و نویسندگانِ بیکارِ آمریکایی را به این شکل به کار گرفتند که با هزینه اندک در حد معیشت، تحقیقات عمومی وسیعی در سطح همه ایالات مختلف آمریکا انجام دهند. بدین صورت، متون بسیار زیادی بویژه در زمینه فرهنگ عامه نوشته شد که هنوز تولیدات آن‌ها در آرشیو آمریکا برای شناخت جامعه آمریکایی و تحقیقات فدرالی، بسیار حائز اهمیت است. این داستان، برای دورانِ پیش از ضبط صوت است. این طرح، 4 ساله انجام شد اما تمام مورخان تاریخ شفاهی، به مصاحبه این گروه ارجاع می‌دهند. اثر چندجانبه این طرح افزون بر کارآفرینی، بیش از همه در ساحت همبستگی، حس مشترک در زمان بحران و در نهایت، ایجاد زمینه لازم در مورد فرهنگ مردمی از جهات مختلف دیده شد؛ گنجینه‌ای پابرجا، غنی و الهام‌بخش.»