از ویژگی های تاریخ محلی، تمرکز بر محل یا مکانی خاص است، در علم تاریخ، مکان محدوده ی مشخصی است که موضوعات در آن شکل می گیرند، منهدم شده، تغییر شکل یا تداوم می یابند. محدوده ی مکانی در تاریخ محلی می تواند شامل منطقه جغرافیایی وسیع یا یک شهر، محله، روستا، مکان مذهبی، مقبره، تکیه و غیره می باشد. بنابراین هر محل، شهر یا منطقه نه تنها دارای ماهیت فیزیکی، طبیعی یا فرهنگی خاص خود است ( استنفورد، 1386: ص51 ) بلکه می تواند طیف وسیعی از موضوعات را در خود بپروراند و به دلیل ویژگی های منحصر به فرد خود از محل، شهر یا منطقه ای دیگر متمایز شود ( kamen, 1996: p120).
محلیت در آغاز محلی نگاری ایران در آثاری چون تاریخ قم، نیشابور و بخارا به یک شهر محدود می شود اما افرادی چون ظهیرالدین مرعشی با نگارش کتاب تاریخ طبرستان رویان و مازندران، تاریخ گیلان و مازندران، دامنه ی شهر را به منطقه گسترش داده و در دوره ی قاجار، این محلیت به ایالت محدود شد؛ در آثاری چون فارسنامه ناصری، آثارالعجم و حدیقه ناصری این تغییر به چشم می خورد ( ستوده، 1392: ص33 ).