این مقاله به تاریخ شفاهی و موسسات و نهادهای داخلی و خارجی فعال در زمینه این رشته مطالعاتی و به تدوین تاریخ شفاهی مربوط به ایران پرداخته و خواننده را با نگرش برخی اندیشمندان این حوزه جدید علمی آشنا می سازد. لازم به ذکر است، اعم‌ازآن‌که تاریخ شفاهی به قدمت تاریخ بشری لحاظ شود و یا حضور و بالندگی خود را مدیون تکنولوژی مدرن باشد، درهرحال ثابت کرده است که کارایی بسیاری در حوزه‌های متعددی از جامعه‌شناسی و ادبیات و… گرفته تا حتی عرصه علوم نظامی دارد و لذا جای آن است که جدی گرفته شود و از فرصتهای موجود در راستای بهینه‌سازی آن استفاده گردد. شاید برای دستیابی به این هدف لازم باشد که نسلی جوان، شاداب و پرانگیخته، با تاسیس رشته‌های دانشگاهی مختص این‌گونه از فعالیت پژوهشی، در عرصه تاریخ‌نگاری تربیت شوند؛ کماآنکه با تلاشهایی که اخیرا صورت می‌گیرد، به‌نظر می‌رسد تحقق این آرزو انشاءالله در آینده‌ای نزدیک صورت واقعی پیدا خواهد کرد. مقاله حاضر، که فصل‌بندی، تعریف و ملاحظات خوبی را در مورد این رشته نوظهور مطالعاتی مطرح می‌کند، تقدیم خوانندگان عزیز می‌گردد.