از نحله‌های تاریخ‌نگاری در ایران،تاریخ‌نگاری محلی‌ است که بخصوص‌ پیش‌ از دودمان صفویان و نیز در دوره‌ قاجار از اعتنای ویژه مورخان برخوردار بود.این نوع‌ تاریخ‌نگاری از حس شهر وطنی و تفاخر بومی مایه می‌گرفت‌ و شـیوه زنـدگانی شهری را در‌ دل‌ تاریخ به تصویر می‌کشید. مشوق اصلی پدیداری تاریخ‌نگاری محلی،سلسله‌های‌ محلی و حکمرانان بومی آنها بود.گردآوری اطلاعات در باب‌ شهرها و ولایات مختلف از برای حکومت مرکزی نیز بخصوص در‌ کیفیت‌ بـومی‌ آنـها بود.گردآوری اطلاعات در‌ باب‌‌ شهرها‌ و ولایات مختلف از برای حکومت مرکزی نیز بخصوص در کیفیت وضع مالیات‌ها و طرز وصول آنها، اهمیتی درخور داشت.در تاریخ‌نگاری محلی‌،نوعی‌ تداوم‌‌ نهفته بود و ذیل نـویسی یـکی از ویـژگی‌های آن‌ بر‌ شمرده‌ می‌شد.نـویسندگان و مـورخان در ادوار مـختلف سوانح احوال‌ حکمرانان و سلسله‌های محلی را به اقتضای زمان بدان‌ می‌افزودند.از‌ آنجا‌ که‌ تفاخر محلی و بومی عامل مهمی‌ در ظهور و رشد این نـوع‌ تـاریخ‌نگاری بـود ازاین‌رو در آن، وجود افسانه‌ها و روایت‌های گزافه از برای درشت نـمایی‌ یـک شهر و یا منطقه اندک‌ نیست‌.تاریخ‌نگاری‌ محلی نوعی‌ شهر شناسی در بطن تاریخ است که اطلاعات جامع‌ و همه‌ جانبه‌ای دربـاره کـیفیت و چـگونگی پدید آمدن شهرها، اعیان و اصول و نام آوران علم و ادب و هنر آنها،مـزارات‌، آرامگاهها‌ و بناها‌ و خصوصیات جغرافیایی و حتی اجتماعی‌ و اقتصادی دارند.در بعضی از تواریخ محلی اطلاعاتی‌ آمده‌‌ که‌ در تواریخ عمومی و یا سـلسله‌ای دیـگر نـمی‌توان سراغ‌ گرفت.
برای مطالعه این مقاله فایل پیوست را دانلود نمایید