چکیده:
اصفهان در دوره ی مورد بحث از مراکز تمدنی است که از سنت محلی نگاری قابل توجهی برخوردار می باشد.در این مقاله محلی نگاری اصفهان در هر دو شاخه ی تاریخنگاری محلی، یعنی نگاشتن کتب تاریخ محلی دنیوی و دینی ، به لحاظ کمی و کیفی مورد بررسی قرار می گیرد. کتب بازمانده از دست برد حوادث و همچنین اشارات و نقل قول هایی که از کتب مفقوده ، در کتب دیگر باقی مانده است ، روی هم رفته ، مجموعه ای است از آنچه از تاریخنگاری محلی باقی مانده است.با مطالعه و تحلیل این مجموعه ،الگوواره ای شکلی و ماهوی در هر کدام از دو گونه ی محلی نگاری جلوه گر می شود. با مقایسه ی مجموعه ی موجودِ محلی نگاری اصفهان با مجموعه ی محلی نگاری موجودِ سایر نقاط ایران و با بهره گیری از الگوواره ی مستخرج از آن ، می توان به تحلیل چارچوبه ی محتوایی و ساختاری کتب تاریخ محلی اصفهان اقدام نمود.با استفاده از این تحلیل مشخص می شود که هر یک از دو گونه ی تاریخنگاری محلی اصفهان ،ضمن برخورداریِ از ممیزات و ویژگی های خاص خود، تا حد زیادی تابع سنت محلی نگاری رایج در سایر نقاط ایران است.
کلیدواژه ها: تاریخنگاری محلی، تاریخ محلی دینی، تاریخ محلی دنیوی، اصفهان.