شاید مهم ترین نگرانی در مورد تاریخ محلی، این مساله باشد که آیا این شق از تاریخ نگاری به واگرایی می انجامد و یا به همگرایی و تقویت هویت ملی کمک می کند. لذا از این منظر و نگرش به تاریخ محلی می توان سه نوع نگرش و استراتژی را در نگارش تاریخ محلی تشخیص و تمییز داد: استراتژی واگرایانه، به این صورت که مورخان محلی با نگرشی موزاییکی به نگارش تاریخ های محلی در عرض یکدیگر و مستقل و جدا از هم می پردازند. در این نگاه واگرایانه مورخ محلی، بدون در نظر گرفتن هویت و نگاه ملی، به برجسته نمودن تاریخ محل اقدام می نماید. این نگرش از مولفه های تاریخ نگاری محلی قدیم می باشد که امروزه در محافل آکادمیک و دانشگاهی مورد اقبال قرار نمی گیرد. استراتژی همسان نگاری، در این نگرش مورخ محلی صرفا به همانند سازی و همگون سازی تاریخ محلی در قالب تاریخ محلی می اندیشد. لذا در این یک شکل سازی  و نگاه ملی محض، هویت محلی مورد غفلت قرار گرفته و هیچ جایگاه و شانی جداگانه برای آن در نظر گرفته نمی شود. این نگرش به نادیده گرفتن اقوام در تاریخ منجر شده و نوعی سرخوردگی و احساس انزوا و تک صدایی را رقم خواهد زد. استراتژی وحدت در کثرت و کثرت در وحدت، در این روش مورخ محلی می کوشد در عین حال که بر روی اشتراکات فرهنگی و هویت ملی تاکید می کند، امکان و فرصت رشد خرده فرهنگ های مختلف در قالب تاریخ های محلی را نیز فراهم نماید. در این نگاه مورخ محلی یک چشم به تاریخ محلی دارد و یک چشم به تاریخ ملی.