این مقاله در واقع مقدمه‌ای است بر مقاله‌ی «گای تایلییر» که در پاریس در سال 1966 میلادی تدوین شده است.
لئولیوت دفاع از تاریخ محلی را به عنوان شیوه‌ی تاریخی قابل قبول و ارائه راه حل‌هایی برای اثبات این مسئله معرفی می‌کند.
وی در این راستا 6 اصل را ارائه می‌دهد که عبارتند از:
1- تاریخ اقتصادی محلی، مشکلات معاصر مربوط می‌شود.
2- تاریخ محلی کیفی است.
3- تاریخ محلی به انعطاف‌پذیری نیاز دارد.
4- تاریخ محلی، تاریخ منطقه‌ای است و به یک منطقه مربوط است.
5- تاریخ محلی به زندگی روزمره مربوط است.
6- تاریخ محلی، تاریخ متمایزی است.
اما در تحلیل این اصول باید گفت که در واقع چنین اصولی استحقاق این را دارند که بخشی از چارچوب تئوری واضح و روشنی در رابطه با تاریخ محلی باشند چرا که مورخان تاریخ محلی قادر به ارائه‌ی متد و تعیین خط مشی کاملاً مشخص و صریح برای تاریخ محلی نیستند.
اصل اول: تاریخ اقتصادی محلی به ما این اجازه را می‌دهد که تعدادی از ثابت‌هاو تعدادی از خصوصیات پایه‌ای موقعیت کنونی مانند شکست اقتصادی مکرر مشاغل خاص را تشخیص بدهیم. مسلماً تمامی اتفاقات حاضر در آینده عواقبی در پی دارند، لذا اقتصاد منطقه‌ای در شیوه‌ی جدید باید به شدت بر تاریخ محلی متکی باشد که نه تنها سند و مدرک ارائه می‌دهد، بلکه شیوه‌های رویکرد را نیز ارائه می‌دهد. که این خود به دقت و زمان زیادی نیاز دارد که پیش‌بینی‌های برنامه‌ریزان اقتصادی در این بخش می‌تواند دولت را در برنامه‌ریزی برای آینده یاری رساند.
اصل دوم: تاریخ محلی، کیفی است نه کمی، زیرا اشکال و ارقام معنی و مفهوم خود را در مقیاس محلی از دست می‌دهند و ممکن است به صورت نادرستی برداشت و تفسیر شوند و در برخی موارد آمار به عمد در سطح محلی تحریف شده است. مثلاً در بخش کشاورزی بدست آوردن آمار دقیق و واقعی بسیار دشوار است لذا مورخ محلی باید سعی کند تا از آمار و دقت در آن به عنوان پایه و‌ اساسی برای نتیجه گیری‌های جسورانه، استفاده کند. مورخ محلی باید سعی کند تا تفاوت‌ها را درک کند مثلاً تفاوت بین قیمت بازار و قیمت واقعی که هر کشاورزی دریافت می‌کند را نشان دهد. باید توجه داشت که رکود یا رونق اقتصادی از یک منطقه به منطقه دیگر و یا از یک شغل به شغل دیگر در هر منطقه معنای متفاوت دارند. لذا این تحقیقات و تفسیرات در مقیاس محلی حائز اهمیت می‌باشند و در مقیاس ملی انجام هرکاری به جز تعمیم غیرممکن است.
اصل سوم: تاریخ محلی به انعطاف‌پذیری خاصی نیاز دارد، یعنی باید با دوره بسیار خاصی سروکار داشته باشد و نمی‌تواند گذشته را تداخل بدهد، هم‌چنان که نمی‌تواند آرزوها را هم تداخل بدهد تا بتواند گسترش و پیشرفت بخش خاصی را دنبال کند. تحقیقاتی که در رابطه با مطالعات عملی سروکار دارند، به ندرت سرنخ اصلی را تا به حال دنبال کرده زیرا محققان این بخش به هر صورت که تمایل داشته اند، آزاد نبوده‌اند. البته باید گفت همین تحقیقات تأثیر زیادی بر تاریخ ملی دارند. زیرا آن‌ها شیوه‌ای را تحمیل می‌کنند که مورخان محلی برای سرمشق گرفتن از آنها احساس اجبار و نیاز می‌کنند.
تاریخ محلی به درجه بالاتری از انعطاف‌پذیری در رویکرد و اجرا نیاز دارد و این تاریخ، درک استقلال تاریخ محلی به این معنی است که در همان زمان که آزادی حرکت نیاز دارد به آن بدهیم.
اصل چهارم: تاریخ محلی، تاریخ منطقه‌ای است و ساختار بخش‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهد. در این حیطه، مشکلات خاص بخش خاصی باید به طور کامل مورد مطالعه قرار بگیرند، و عنصرهای دائمی یا موقت تأثیرگذار بر مباحث مربوط به یک بخش مورد بررسی و تشخیص قرار بگیرند. این گونه بررسی و تحقیق به ما این اجازه را می‌دهد تا پیش پندارها را به پایان برسانیم و تعصبات سنتی تاریخ را به منظور کسب مکانیزم‌های روان‌شناختی و جامعه شناختی در همان زمان حذف کنیم تا به دگرگونی‌های متغیرهای ثابت و وابسته پی‌ببریم که به ما اجازه می‌دهد تا فراتر از موقعیت محلی رفته و تعمیمات انکارناپذیر ایجاد کرد. (مثلاً بحث تداخل نژادی برای اصلاح نژاد یک کشور!)
اصل پنجم: هسته‌ی مطالعه‌ی تاریخ محلی باید به طور فزاینده سفت و سخت شود و باید به زندگی روزانه مرتبط شود و نیز به کارکردهای اصلی مربوط به مهارت‌های فنی، تاریخ زندگی مادی (غذا، سرپناه، بهداشت) و تاریخ پزشکی و اجتماعی مربوط شود. تاریخ محلی علاوه بر آنکه تاریخ جنبه‌های قابل رویت زندگی روزانه است، جنبه‌های غیرقابل رویت یا دیده نشده و یا روندهای جلوگیری شده است.
در اینجا تاریخ محلی مربوط است به نگرش‌هایی از برخوردها نسبت به زندگی، مرگ، پول و اختراع به دانش دقیقی از موقعیت مردم یک منطقه نیاز دارد و هم‌چنین نیازمند تجربه‌های شخصی، زندگی محلی و شهرستانی است. مثلاً تاریخ مشکلات آب در شهر و حومه‌ی آن یا تاریخ نان!
مثلاً در تاریخ محلی نمی‌توان محله فقیرنشین را از بقیه ی محلات جدا کرد. زیرا قسمتی از زندگی منطقه یا شهر را شامل می‌شود.
اصل ششم: تاریخ محلی، تاریخ تمایزات است، لذا باید تلاش کرد تا تفاوت بین پیشرفت به عنوان کل و پیشرفت در منطقه ی خاص را اندازه گرفت و نیز تفاوت آهنگ این تغییرات را نیز اندازه گرفت. در نتیجه دستیابی به اطلاعات خاص در رابطه با سطح اقتصادی یا سازماندهی بانکی در یک منطقه امکان‌پذیر می‌شود. این مسئله به ما اجازه می‌دهد تا از چگونگی گسترش دانش فنی در یک منطقه و میزان مقاومت‌هایی که این گسترش با آن مواجه شده مطلع شده یا حتی آن را اندازه گرفت. البته این تاریخ تمایزات تا حدی دشوار است، مخصوصاً از آنجا که سطوح پیشرفت و توسعه مناطق و الگوی کلی تحول آن هنوز تا حدی ناشناخته است، در عین حال می‌توان امیدوار بود که تجزیه و تحلیل از تفاوت‌ها مسلماً به ثمر می‌نشیند. چنین تفاوت‌هایی در میزان رشد یا میزان اصل عوامل غیرقابل اندازه‌گیری فیزیکی و روان‌شناختی بستگی دارد. مانند کاهش جمعیت ناشی از کنترل جمعیت.
برداشت کلی:
- تاریخ محلی معمولاً جهت‌گیری متفاوتی نسبت به تاریخ عمومی یا ملی دارد و شیوه‌ها و کار آن بسیار متفاوت است.
- انجام مشتاقانه و متواضعانه تحقیقات، پایه‌ی واقعی کار مورخان محلی است.
- مورخان محلی معمولاً آموزش تاریخی رسمی ندارند و اصلاً هیچ فرصتی برای یادگیری شیوه‌های مهم و اصلی هم ندارند. اغلب برای اجرای تحقیقات خود بعد از ساعت‌ها کار، شاید به این نتیجه‌ی مأیوس‌کننده برسند که در حال نوشتن تاریخ حاشیه‌ای هستند که آن را دست کم خواهند گرفت.
- شاید تاریخ از نوع علمی– دانشگاهی، خود را از جامعه و مردمش جدا کند، پس مردم و جامعه سعی دارند که اشتیاقشان را برای تاریخ به شکل متفاوتی که همان تاریخ محلی است ارضاء کند.
- تاریخ محلی علم منفردات و اجزاء خوانده می‌شود و اغلب به جزئیاتی می‌پردازد که در تاریخ‌های عمومی و ملی محکوم شده و مورد انتقاد گرفته اند و یا نادیده گرفته شده‌اند.
- مطالعات محلی را باید تشویق و ترغیب کرد و آن‌ها را در بحث‌های رادیویی و تلویزیونی و مطبوعات در دسترس قرار داد. مستنداتی اطلاعات حاصل از مطالعات محلی را باید تا آنجا که ممکن است، منتشر کرده زیرا می‌تواند برای جغرافیدانان، جامعه شناسان، و اقتصاددانان باشد.